Leven van moeder natuur

Het Titicaca-meer, dat was ons volgende hoogtepunt. Maar om daar te komen zijn we eerst vanuit La Paz naar Puno gereisd. In principe is dit een busreis, ware het niet dat de bus over water moet. Normaal gesproken zouden in Europa de bus en de passagiers op dezelfde veerboot naar de overkant worden gebracht. Nu moesten we echter uitstappen om in kleine bootjes, met een CO2-footprint van een kolencentrale, afgezonderd van de bus naar de overkant te varen. De bus had een eigen bootje waar dan ook alleen de bus op pastte. Erg grappig om te zien...

Eenmaal door de douane gesluisd, kwamen we dan toch echt aan in Peru. In Puno werden we de dag erna opgehaald om een aantal eilanden in het Titicaca-meer te bezoeken. Het grootste meer op een hoogte van +3800, een hoogte waar je in de Alpen je best voor moet doen om er te komen. Eerst bezochten we een eiland waar de bewoners een hechte gemeenschap vormden en om het jaar een nieuwe leider kozen. De leider kreeg als taak om het eiland schoon te houden van afval en de beesten te verzorgen. Een taak waar sommige leiders in Nederland hun neus voor op zouden halen. Verder hielden de mannen zich bezig met breien en de vrouwen met weven. De kwaliteit van de man was af te lezen aan de kwaliteit van zijn breiwerk. Een luie man levert immers slordig breiwerk :)

Na de voordracht van hun ceremoniële dans, vervolgden we onze weg naar onze lunch, bereid volgens de regels van Pachamanca. Pachamanca is een traditionele bereiding van voedsel, waarbij vlees, groente en aardappels in de grond worden bereid. Rond het eten worden heetgestookte keien geplaatst gevolgd door een laag grond. Dit blijft samen een tijdje broeien, waardoor het eten wordt gekookt. De lunch smaakte erg goed en met een volle maag konden we weer verder naar onze volgende bestemming, Uros titinto.

Uros titinto is één van de vele traditionele rieteilanden op het titicacameer. Toen de inca's het land overmeesterden is een selecte groep het riet in gevlucht en daar gebleven. De inca's waren slechts geïnteresseerd in land, waardoor de mensen in het riet de kans kregen om een nederzetting op het water te bouwen. De bewoners van Uros titinto (circa 20 personen) zijn dus afstammelingen van die eerste nederzetting op het water. Het is fascinerend om te zien hoe mensen op zo'n klein oppervlak en met zo weinig middelen, toch gelukkig kunnen zijn.

Uitgeput van onze tour hebben we een restaurantje opgezocht om te genieten van ons laatste diner in Puno. Waarom niet eens de cavia proberen als afsluiting van deze bijzondere dag? Eenmaal over de gedachten heen, van de cavia's die we als vroeger als huisdier hielden, was de "cuy" toch goed te eten.

De ochtend erna stond de reis naar Cusco op het programma. De busreis was zeker luxe te noemen, met stoelen als een sofa en voldoende beenruimte voor de gemiddelde Hollander, konden we genieten van de Peruaanse hooglanden. In Cusco hadden we meteen twee "vergaderingen" (breefings) over de Salkantay-trekking die we gaan lopen. Dat belooft weer een hoogtepunt van onze reis te worden. Nu eerst genieten van een dagje Cusco met haar smalle straatjes en pitoreske uitstraling, voordat we weer sportief gaan doen.


Groetjes,

Dennis en Franka