Last but not least.... MACHU PICCHU!
Door: Dennis en Franka
Blijf op de hoogte en volg Dennis
07 Juli 2017 | Peru, Cuzco
De eerste dag leidde ons door bosachtig gebied door de hooglanden van Peru, met hier en daar een paardje dat zich tegoed deed aan het gras langs het pad. Deze dag was laagdrempelig, waardoor Franka de kans kreeg om nog te herstellen van haar griepje. Toen Dennis zich 's middags nog eens in het zweet werkte tijdens de aklimatisatietocht naar een bergmeer, koos Franka verstandig voor nog een paar uurtjes slaap om te herstellen. Na de aklimatiesatietocht leek het alsof we onze gezondheidsituatie uit hadden gewisseld, Dennis werd ziek en Franka voelde zich steeds beter. Nadat Dennis het avondheden afsloeg, gingen we een onrustige nacht in zonder slaap. Door de ziekte van Dennis, weinig slaap en het niveau van het pad dat voor ons lag, was het de aanbeveling van de gids om de bergpas te beklimmen op paarden (wat Dennis moeilijk te verkroppen vind).
Na het ontbijt stonden Napoleon en Tankje (onze paardjes) klaar om ons, door het prachtige berggebied, naar de top van de bergpas te brengen. Drie uur later stonden we naast de sneeuwkap van de Salkantay, wat "wilde man" betekend in Queshua. Hij stond er mooi bij, zo in de zon en we konden nog wel een tijdje genieten van de omgeving, maar om de hoogteziekte te reduceren moesten we toch echt weer omlaag. Een zes uur durende afdaling, te voet, door de bergen en bossen van Salkantay bracht ons uitgeput maar voldaan bij het tweede kamp van de tocht. De hoogteziekte nam af en Dennis kon zijn energieniveau weer aanvullen met het heerlijke diner dat Alexandro voor ons bereid had.
Eenmaal het Alpengebied achter ons latend, liepen we op dag drie geheel door de subtropen. Genoeg te zien om Marisol van gesprekstof te voorzien. En vertellen kon ze... De verhalen gingen van bloemen en planten naar slangen en het eten van aapjes in de Peruaanse jungles. Na de lunch namen we afscheid van Alexandro en vervolgden we onze weg langs en spoorbaan, die ons regelrecht naar de Machu Picchu bracht. Nog langs het spoor lopend, konden we aan de achterkant van de berg al wachttorens herkennen die de oude Incas hadden geplaatst ter verdediging van hun stad. Na onze hike van acht uur kwamen we 's avonds aan in Aguas Caliente, het dorpje dat uit de grond was gestampt voor de toeristen die geen zin hebben in kamperen voor hun toetrede op Machu Picchu. Wij maakten ook dankbaar gebruik van onze eerste douche in drie dagen, waarna we in een restaurantje toostten op de geslaagde tocht die we al hadden afgelegd.
Dag vier was dan echt het hoogtepunt van onze reis, het bezoek aan het inkadorp op de Machu Picchu! Normaal gesproken wordt iedereen vanuit Aguas Caliente met de bus de Machu Picchu op gebracht, maar aangezien we de kantjes er al vanaf liepen op de bergpas en ook omdat het ons leuk leek ;) zijn we die ochtend om 5.00 begonnen met onze hike omhoog. Terwijl de bussen ons om de oren vlogen, konden wij, vergezeld door een paar honden uit de buurt, genieten van de zonsopkomst die de Machu Picchu zijn kleur gaf. Aangekomen bij de ingang van de verloren inkastad stond Marisol ons op te wachten met de entreetickets. Alsof we toegang kregen tot een pretpark, zo voelde het. Voornamelijk ook omdat er zoveel mensen in de rij stonden om naar binnen te gaan. Na het nemen van wat foto's tussen de menigte, vervolgden we onze weg door de inkastad en liet Marisol zien waar ze echt goed in was: vertellen over Inka's met hun bouwstijl, cultuur, geloof, organisatievermogen en wat al niet meer. Wat een onwerkelijke omgeving is die oude stad naast de top van de Machu Picchu.
En omdat we dachten dat we nog niet genoeg inspanning hadden geleverd, zijn we nog Waynapicchu omhoog gelopen. De top die op elke reclamefoto van de Machu Picchu staat, omdat deze naast het inkadorp ligt. Vóór onze beklimming namen we al afscheid van Marisol, zodat zij terug kon naar haar gezin. Een klein uur later genoten we nog eens van een helikopteruitzicht vanaf Waynapicchu op Machu Picchu en het oude Inkadorp. Letterlijk het hoogtepunt van die dag, gevolg door de afdaling naar Aguas Caliente in het dal, waar we genoten van een enorme pizza en een heerlijk koude Cusqueña (peruaans bier).
Na een transport van vier uur per trein en taxi, kwamen we weer in Peru, waar we onszelf nog eens trakteerden op een heerlijk diner bij een tapasrestaurant. Om zo afscheid te kunnen nemen van de geweldige reis die nu weer achter ons ligt.
Groetjes,
Dennis en Franka
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley